ADHD en relaties: ik ben niet lui, het huishouden is gewoon lastig

Pas sinds ik de diagnose ADHD kreeg, vielen er puzzelstukjes op hun plek. Jarenlang dacht ik dat ik gewoon niet goed genoeg mijn best deed. Dat ik lui was. Slordig. Ongeorganiseerd. Vooral thuis, in mijn relatie, voelde ik me vaak tekortschieten. Maar sinds die diagnose is er iets veranderd — niet alles is ineens makkelijk, maar er is nu meer begrip. Ook van mezelf.

Samenwonen met ADHD (en zonder handleiding)

Ik woon samen met mijn vriend. We zijn dol op elkaar, maar dat wil niet zeggen dat het altijd soepel loopt. Vooral vóór mijn diagnose hadden we vaak misverstanden over simpele, dagelijkse dingen: de afwas, de was, iets op tijd afspreken. Hij begreep niet waarom ik het soms gewoon niet voor elkaar kreeg om iets kleins te doen. En ik kon niet goed uitleggen waarom het me niet lukte, terwijl ik het wél belangrijk vond.

“Waarom doe je het dan niet gewoon even?” vroeg hij dan. En ik had geen goed antwoord, behalve: “Ik weet het niet.”

Het huishouden: niet lui, wel overweldigd

Wat voor hem simpele taken zijn, kunnen voor mij aanvoelen als enorme bergen. De keuken opruimen? Prima, maar waar begin ik? Eerst de aanrecht? Of de vaatwasser? Of moet ik eerst de tafel leegmaken? Tegen de tijd dat ik drie dingen tegelijk probeer, doe ik uiteindelijk... niks. En daar baal ik van.

“Ik ben niet lui. Mijn hoofd maakt gewoon zoveel lawaai dat ik niet weet waar ik moet beginnen.”

Het klinkt misschien overdreven, maar voor mij is dat het dagelijkse gevecht. Ik zie álles wat moet gebeuren, voel de druk, raak overprikkeld, en stel het uit. En daarna komt de schuld en de schaamte.

Misverstanden in communicatie

Voor mijn diagnose begrepen we elkaar vaak niet. Ik reageerde soms heftig, was chaotisch of vergat afspraken. Hij dacht dan dat ik niet luisterde, of dat ik het niet belangrijk vond. Terwijl ik juist vaak té veel nadacht en probeerde alles tegelijk goed te doen.

Sinds ik weet dat ik ADHD heb, kan ik beter uitleggen wat er in mijn hoofd gebeurt. Dat ik niet vergeetachtig ben omdat ik niet geef om wat hij zegt, maar omdat mijn brein niet alles op een rijtje krijgt. Dat ik niet lui ben, maar dat dingen die voor hem vanzelf gaan, voor mij soms echt zwaar zijn.

Geduld en liefde

Wat ik echt waardeer, is zijn geduld. Hij heeft altijd al veel gedaan in huis, en nu doet hij dat met meer begrip. Niet omdat hij het “voor mij” moet oplossen, maar omdat hij snapt dat ik niet alles zelf kan dragen. En ik probeer op mijn beurt beter aan te geven waar ik vastloop, zonder mezelf meteen te veroordelen.

We hebben praktische afspraken gemaakt: lijstjes, reminders, duidelijke taakverdeling. En soms... laten we het gewoon even los. Want een opgeruimd huis is fijn, maar begrip is belangrijker.

Wat ik heb geleerd:

• Je mag uitleggen waar je moeite mee hebt. Ook al voelt het kwetsbaar.

• Hulp vragen is geen zwakte.

• Het gaat niet altijd over willen, maar over kunnen.

• Geduld is goud waard, van je partner – maar ook van jezelf.

• Je hoeft het niet alleen te doen.

Sinds mijn diagnose zijn dingen niet ineens perfect. Maar er is nu ruimte om eerlijk te zijn. Over hoe mijn hoofd werkt. Over wat ik nodig heb. En dat maakt onze relatie sterker. Want als je elkaar echt probeert te begrijpen, kun je samen groeien – ook met ADHD aan tafel.