ADHD is niet wat je denkt

ADHD is niet simpelweg “druk zijn”. Het is niet zomaar je sleutels kwijtraken of moeite hebben met stilzitten. Voor veel mensen – ook voor mij – is het zoveel dieper en ingewikkelder dan dat.

Voor mij betekent ADHD regelmatig vastzitten. Alsof mijn hoofd op de rem trapt terwijl mijn lijf door wil. Ik zit dan in een soort freeze-stand waarin ik wíl beginnen, maar het gewoon niet lukt. Een simpele taak, zoals een mailtje sturen of de was aanzetten, voelt dan als een berg waar ik niet overheen kom.

Naar de supermarkt gaan lijkt misschien eenvoudig, maar met ADHD kan het overweldigend zijn. Ik sta daar, tussen de schappen, compleet blanco. Wat had ik ook alweer nodig? Waarom ben ik hier? Het voelt alsof mijn hoofd vol mist zit, terwijl ik juist helderheid nodig heb.

Het huishouden is vaak één grote chaos. Structuur aanbrengen lukt maar met horten en stoten. En het ergste? De schaamte die erbij komt kijken. Alsof je altijd tekortschiet in iets wat anderen wél gewoon lijken te kunnen.

Ook op werkgebied is het een worsteling. Elk jaar een andere baan, telkens het gevoel dat ik opnieuw moet beginnen. Niet omdat ik niet wíl blijven, maar omdat het simpelweg niet lukt om me staande te houden in de structuur en prikkels van een vaste functie. De onrust in mijn hoofd vertaalt zich naar onrust in mijn leven.

En ja, daar komt ook depressie bij kijken. Want als je constant het gevoel hebt dat je “te weinig doet”, dat je achterloopt of anderen teleurstelt, dan vreet dat aan je zelfbeeld. Het is uitputtend om steeds weer op te krabbelen, terwijl de wereld je niet altijd begrijpt.

ADHD is voor mij geen excuus. Het is een verklaring. Het helpt me beter te begrijpen waarom ik anders functioneer – en waarom ik meer compassie voor mezelf moet hebben. En hopelijk helpt het ook jou om net iets zachter naar jezelf (of naar iemand met ADHD) te kijken.